ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΕΝΑΝ Ν ΑΠΟ Κ

Ανακυκλώνω πέντε θεματικές στους στίχους μου
Ξαναμασημένα λογάκια λέω πότε έμμετρα κ πότε πεζά
Πάντοτε άμεσα όμως.
Νομίζω ότι κάτι κάνω και καλά.
Είμαι κι εγώ γυρολόγος της γενιάς μου
Δε ζωγραφίζω, δεν μαστορεύω, δεν μαγειρεύω,  περπατώ αργά κι αργώ στις υποχρεώσεις μου.
Μουτζωρώνω χαρτιά κι εσχάτως οθόνες κινητού ή υπολογιστή και τυχαίνει να ραπάρω.
Δεν είμαι κάτι καλύτερο από σένα κ ταυτόχρονα νιώθω πολύ σπουδαίος
Συνηθίζω να θαυμάζω και να αγαπώ
Με την ίδια ευκολία που μισώ κι απαξιώνω

Είμαι κι εγώ ένας γυρολόγος της γενιάς μου
Με αφηγήσεις ονειροφανταστικές, ασυνείδητες, ειρωνικές κι αληθινές
Χωρίς να κυνηγάω το δήθεν έχω το ύφος μου
Με ξεκάθαρες επιρροές κι αυτό κάθε άλλο παρά  μ΄ ενοχλεί
Αφού δεν υπάρχει παρθενογενεση (τα έμβια όντα γαμιούνται κάμποσες χιλιάδες χρόνια)

Μέχρι πριν κάποια χρόνια είχα μερικές σταθερές στη ζωή μου
Τώρα λέω ότι η μόνη σταθερά είναι ο θάνατος και το μουνί
Κι όποιος προσβάλλεται από αυτό έχει πρόβλημα
Κι όποιος περιμένει την επανάσταση σήμερα έχει πρόβλημα
Και για όποιον αναρωτιέται αν έχει πρόβλημα
υπάρχει η ταξινόμηση στην ψυχιατρική από τους Αμερικανούς ψυχιάτρους
Κι αν θες τόσο να εξερευνήσεις την κανονικότητα και την προσαρμογή σου υπάρχει και το λαιφ σταιλ
Επίσης μπορείς να πας να γαμηθεις
Εγώ έχω πρόβλημα οπότε δεν αναρωτιέμαι.
Κι όλες αυτές οι σκέψεις καταλήγουν στην στάση Ανθούπολη
Σχόλασα κι έφτασα Περιστέρι. Τα ξαναλέμε

ΕΪ ΜΑΓΚΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ

Ει μάγκα

Πρέπει να φύγεις από αυτή την κωλοδουλειά

Τα χιόνια λιώσανε πια

Το σκυλί του γείτονα πέθανε

Και η κόρη του μανάβη έχει πετάξει κωλάρα

Ει μάγκα
Έγινες κύριος πια
Και πριν το καταλάβεις καλά καλά θα γίνεις κυριούλης
Γλυκούλης ή στραβόξυλο δεν έχει ιδιαίτερη σημασία
Αρκεί να φύγεις από κει μέσα

Ναι, να φύγεις
Ακριβώς τη στιγμή που δεν πρέπει
Τώρα που όλοι φιλάνε κατουρημένες ποδιές για να δουλέψουν εκεί
Τώρα που όλοι όταν λένε μια ΚΑΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, εννοούν τη δική σου
Τώρα που θεωρείσαι προνομιούχος επειδή πληρώνεσαι στην ώρα σου
Τώρα που το αυτονόητο παίρνει επαίνους και συγχαρίκια από πατριώτες και μέσα εξημέρωσης
Τώρα που η τράπεζα σε εμπιστεύεται
Τώρα που σε διατάζουν οι ειδικοί προϊστάμενοι του εθνικού μας τριπτύχου (φαΐ - σκατά - ύπνος)

Να φύγεις ρε μάγκα
Να τους αφήσεις μ ανοιχτό το στόμα
Να μην αλλοιωθείς
Να μη βολευτείς
Να μην γίνεις <<συνάδελφος >>
Να μη γλείφεις τη γλίτσα του κάθε διευθυντή σηψαιμίας
Βρες τρόπο
Κάνε σχέδιο
Προσπάθησε
Και να θυμάσαι ένα πράγμα
Το σκυλί που γαβγίζει δε δαγκώνει
Φυλάει το αφεντικό του

ΟΛΑ ΚΑΛΑ, ΟΛΑ ΚΑΛΑ

                                  

Κανείς δε γλιτώνει απ τον καθημερινό θάνατο. Ο κόσμος αυτός έχει αποτύχει αφού τα λεφτά είναι το μόνο που έχει ουσιαστική σημασία για αυτόν και οι σχέσεις είναι λογαριασμοί με εξόφληση ή πίστωση. Κανείς δεν ξέρει τι θα γεννηθεί. Η σάλπιγγα της αποκάλυψης περιμένει υπομονετικά τον επόμενο Ιησού για να σαλπισει το τέλος. Το μεγαλύτερο κόλπο του διαβόλου λέει ο μποντλαιρ, είναι πως έπεισε τον κόσμο ότι δεν υπάρχει. Υπάρχει και ένα εργο που το λέει αυτο. Στο έργο αυτό βέβαια λέει τελικα ότι υπάρχει κ είναι δικηγόρος στη νέα Υόρκη. Σωστό νομίζω. Έτσι κ οι πλούσιοι, το μεγαλύτερο κόλπο που έχουν σκαρωσει είναι ότι έπεισαν τους φτωχούς ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν. Κι αυτό έχει μία αλήθεια μέσα του γιατί οι αλλαγές που γιναν στο ρου της ιστορίας, δεν μετατόπισαν το κέντρο βάρους από τα χρήματα τις περισσοτερες φορες. Τίποτα δεν γίνεται από μια στιγμή στην άλλη και το θεμα είναι να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησαν οι δικοί σου. Όσοι τα σκέφτονται αυτά έτσι σημαίνει ότι δεν τα χουν χωνέψει καλά και είναι σίγουρα πιο δυστυχισμενοι από όσους δεν ενδιαφερονται καν για ουτοπικες αλλαγές. Έλα να μιλήσουμε για τέχνη όταν γυρίζω τσακισμενος από τη δουλειά περιτριγυρισμενος από βλέμματα γέρων στο βαγόνι. Έλα να κάνουμε τέχνη όταν τρώω το φαΐ μην έχοντας κουράγιο να συρω τα πόδια μου. Όλοι δίκιο έχουμε κ όλοι έχουμε άποψη. Το παιχνίδι είναι ποιανού το δίκιο θα επικρατήσει. Δεν λέω κάτι καινούριο δεν είμαι κανας στοχαστής απλά νομίζω ότι βλέπω τα πράγματα με μια όχι τόσο ηλιθια λογική. Πως γίνεται σ αυτή τη χώρα οι ποιητικές συλλογές του Ελύτη του Ρίτσου της Γώγου κ άλλων να πουλαγαν δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα και σήμερα το ενδιαφέρον για την  ποίηση να εξαντλείται σε ελεεινές εικονες στο φμπ ; Ύπνωση γαμημενη. Όλοι γκρινιάζουν ότι δε θα πάρουν σύνταξη και η κουβέντα τους τελειώνει με ένα <<ε τι να κάνουμε; >>. Να τους γαμησουμε ότι έχουν αγαμητο μαλακα μικροαστε εργάτη. Να μη ρουφιανευεις αλλά να ενωθείς με το διπλανό σου γιατί αν δεν κάνω λάθος ίδια φράγκα παίρνετε. Προτιμάς να προσκυνάς από το να σκεφτείς την επανάσταση έστω κ ως κουβέντα φιλολογικη. Φοβάσαι να πεθάνεις ενώ απλά το κάθε μέρα σου είναι σεξ φαΐ σκατα κ ύπνος. Να χαρώ εγώ βιολογική λειτουργία από την εικόνα και την ομοίωση του Θεού! Αλλά δεν έχεις τόσο άδικο όσο νομίζω. Όταν δουλεύεις ειδικά με τα χέρια σου τα άλλα είναι περιττά πολλές φορές και σε αυτό πατάνε. Ο στοχασμός και οι στοχαστες ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δε δούλευαν δεκαωρα με μισθό πείνας. Κι ούτε είδα κάνα σκλάβο ή υπηρέτη ή αγρότη διανοητη της εποχής του. Απλά πιο παλιά νομίζω ότι υπήρχε περισσότερο ενδιαφέρον για την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου ακόμα και από τα εργατικά στρώματα. Μετά το 1990 και την ιδιωτική τηλεόραση και ραδιοφωνία όλα έχουν γίνει πουτσα και μουνι. Τίποτα παραπάνω τίποτα παρακάτω. Ούτε καν πρόσωπο. Μόνο μουνι και πουτσα. Τα κοινωνικά πρότυπα ακολουθούν την εποχή τους και διαιωνίζουν την αποχαυνωση. Τα τραγούδια της γενιάς μας είναι αδιάφορα εκτός από κάποια περιστασιακά διαμάντια και ο θρίαμβος του ατόμου και της αυτοπροβολης με κάθε μέσο έχει πλακώσει τα κεφάλια μας σαν τους εγκλωβισμενους στο σεισμό. Κι εγώ εδώ να αναρωτιέμαι που πάει όλο αυτό και αν αξίζει να μιλάω σε σας, σε μας ή σε μενα. Η να τα γραψω στ αρχιδια μου ολα να βαλω τη μασκα εξοδου μου και να ξεχυθω στην αθηναικη νυχτα μονολογώντας χαμογελαστα ¨ολα καλα, ολα καλα¨.