Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΙ




Ο πόνος του τελευταίου αποχωρισμού δεν ξεπλένεται ποτέ
Σου ελέγχει το φόβο θανάτου και σε κάνει να νιώθεις μηδέν
Από την άλλη, ο ίδιος πόνος σε παίρνει αγκαλιά πριν κοιμηθείς
και σου λέει <<έλα κουράγιο, όλο αυτό δεν είναι για πάντα>>
και εσύ γελάς σαν ν άκουσες ένα ωραίο τραγούδι

Τα πιο ωραία τραγούδια
τα ακούσαμε σε άκυρες στιγμές 
και οι μελωδίες τους χαράχτηκαν μέσα μας
Γιατί συνδέθηκαν με βλέμματα, αγκαλιές ή σεξ σε σαλόνια νοικιασμένων σπιτιών

Κι όσο πιο πολύ φοβάσαι το αύριο
Εγώ θα σου πω ότι φοβάμαι πιο πολύ το σήμερα
Το ίδιο σήμερα με το ίδιο χθες
Κι όλες εκείνες τις ημέρες που θα ξημερώσουν πανομοιότυπα
Προσπαθώντας να τσακίσουν τις δημιουργικές μου αγωνίες
Μέχρι βέβαια να αρρωστήσω από κάτι ανίατο
ή να γίνει κάνας πόλεμος που η γενιά μου δεν είναι έτοιμη ν αντιμετωπίσει
( και ποια είναι εδώ που τα λέμε)
Και να παρακαλάω για μια σταγόνα απ το ίδιο χθες που ξημέρωνε κάποτε

Μπορεί όμως να έρθει και η επανάσταση , ε σύντροφε;
Μοιραία και απόλυτη σαν την μουνάρα των εφηβικών σου φαντασιώσεων
Θεά της βίας, της καταστροφής και της ηδονής
Εύα ενός νέου κόσμου 
που ευαγγελίζονται κάτι φθαρμένα βιβλία σε παλιατζίδικα στο Μοναστηράκι

Και εμείς εκεί
Μέχρι να έρθει ο τελευταίος αποχωρισμός
Και να μας περιμένουν απέναντι με ένα μπουκάλι Jameson με μπόλικο πάγο
Να αράξουμε λίγο ήρεμα επιτέλους

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016

ΟΥΤΟΠΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ



Χαζεύοντας στο ίντερνετ περίεργα ξημερώματα
ψάχνω μια γαμημένη συγκίνηση
για να κλείσω μια μέρα ακόμα
που έκανα πράγματα που δεν ήθελα.
Τσόντες, gang of four και παραγωγές,
σε έναν υπολογιστή προέκταση του χεριού μου,
σε ενα κομπιούτερ προέκταση του εαυτού μου
προσπαθώντας να συστηθώ με τους δικούς μου όρους
χωρίς καθοδήγηση.
Κινούμενος απλά από εσωτερικές ενορμήσεις
περιπτώσεις γνωστικής ασυμφωνίας
με λίγη γαρνιτούρα ενοχών.
Κ αν γράφω ότι θέλω μη με φοβάσαι
έφτασα κιόλας 26 χρονών
στριμώχνοντας καύλες και όνειρα 
κάνοντας ουτοπικές σκέψεις ότι όλα θα πάνε καλά
πουλώντας εργατική δύναμη
αγοράζοντας αξιοπρέπεια
και έχοντας αλεργία στη σοκολάτα και στη συνέπεια.
 Οτι έγινε έγινε...

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ



Όταν θέλω ν αραξω λίγο με την πάρτη μου 
Κ να βρω καταφύγιο απ τη βαβούρα κ την εκλεπτυσμένη χαζομάρα 
Πέφτω ξανά κ ξανά στους Πινκ Φλουντ για την τελειότητα 
Στον Αγγελακα για τα υπαρξιακά 
Στα παλιά ματς της ΑΕΚ για την καυλα 
Στον Καββαδία για το ταξίδι 
Στο Νικολαΐδη για τις φαντασιώσεις 
Στα Ημισκουμπρια για την παιδική μου ηλικία 
Παίρνω κουράγιο έτσι γιατί έχω ν αντιμετωπίσω πολύ δηθενια 
Από φαφλαταδες αναρχικούς 
Από βολεμενους αριστερούς 
Από ποζερια μπαχαλους 
Από επαγγελματιες θεωρητικους 
Από ραπεραδες της πουτσας 
Από διανοούμενους του ίντερνετ 
Από γυναίκες ρεπλίκες 
Από γλάστρες της τηλεόρασης 
Από εργάτες χωρίς συνείδηση 
Από ανθρώπους χωρίς ανθρωπιά 
Από σιχαμενους πατριώτες 
Από οπαδούς χωρίς πάθος για την ομάδα 
Κ κάπου εκεί πνίγομαι, ασφυκτιω κ φορτωνω 
Επειδή πρέπει να κολυμπαω στο ίδιο ρεύμα 
Κ αντί να ουρλιαξω το Αντε Γαμηθειτε που θέλω 
Πρέπει να ηρεμώ, γιατί αλλιώς θα τρώω αέρα 
Οπότε χρειάζομαι ένα καταφύγιο 
Και πέφτω ξανά κ ξανά...