ΕΘΙΣΜΕΝΟΙ

Εθισμένοι στο απλό κ στο ωραίο

                                               Τρομαζουμε στο θέαμα της πραγματικοτητας

Και καβαλαμε το ροζ συννεφάκι της ονειρωξης για  ζωή

Αλλά κάποιες φορές βρέχει και όπως τα μυρμήγκια τρέχουν να κρυφτούν στις σταλες της βροχής

Έτσι κ εμείς κρυβόμαστε για να μην μας βρεξουν οι σταλες του αδικοχαμένου αίματος

Η ζάχαρη κ η κουβερτούρα γάλακτος αλλοιωνουν την ξινισμενη γεύση του οισοφάγου

Γεύση που προκαλείται κατευθείαν από την ανάγκη μας για μπανιστηρι σε κάθε γωνιά του κόσμου

Αλλά αυτό δεν είναι ωραίο ούτε απλό

Δεν το θέλουμε

Απλά ηδονιζομαστε κρυφά μέσα απ τις τσέπες, κάτω απ τις φούστες.

Γελάμε για ότι δεν τυχαίνει σε μας

Μέχρι να ρθει ένα κύμα

Τότε αρχίζουμε τις πιπες σε όποιον θεό βρούμε εύκαιρο

Και υιοθετουμε παιδιά απ την άξιον ειντ γιατί μπορούμε λέει το σκαι κ η εκκλησία της ελλάδος

Και ξεχνάμε γαμω το σπίτι μας

πιο εύκολα από ότι γαμιομαστε,  τρώμε ή κοιμόμαστε

Ξεχνάμε γιατί είναι απλό και ωραίο

Και εμείς είμαστε εθισμένοι σε αυτό. 

ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΞΙΖΕΙ Σ' ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ

 

Οτιδήποτε αξίζει σ αυτή τη ζωή βρωμαει ιδρώτα νύχτα και πόνο

Κι οι πληγωμένες καρδιές το ξέρουνε μόνο

Το κακό με την άμμο και τα παλάτια

Δεν είναι ότι γκρεμίζονται εύκολα

(Είναι ανόητος και αυταπατάται όποιος πιστεύει ότι αυτό που χτίζει αντέχει)

Είναι ότι σου μπαίνει η άμμος στα μάτια

Κι έτσι τυφλώνεσαι κι οδηγείσαι στην πιο πάνω παρένθεση

Ερμαια σε τυχαιότητα και αυτοέκθεση

Μονολογούμε μοιρολογώντας δοξασμένους καιρούς και πάλι

Αννα όσο κι αν κλαις δε γεμίζει το γαμημένο τσουβάλι

Και το χακί περιμένει την κατάλληλη εποχή για τις διακοπές

Κι οι εργοδότες ξερογλείφονται για νέα μουνάκια εκτοξεύοντας απειλές

Σε σένα μαλάκα κουβάλα

Χάθηκε η μπάλα απ τη μικρή χτες

Φορτώσου τώρα κοινωνικές προκαταλήψεις ανωμαλίες και ενοχές

Μακάρι να γραφα τόσο εκλεπτυσμένα και πεζά με σουρεαλιστικές παρομοιώσεις

Κάπως έτσι γράφω βασικά αλλά στ αρχίδια μου αν γι αυτο με πληρώσεις

Θέμα παρεξηγημένο και παρεξηγήσιμο η πληρωμή στην τέχνη

Κι αν γράψω ένα σουξε και πάρω λεφτά αυτό με κάνει λοιπόν καλλιτέχνη;

Ή πρέπει οι παρουσιάσεις μου να γίνονται μέγαρο ή μηχανουργείο;

Ωστε ή οι αστοί ή οι προλετάριοι να με θεωρούν δήθεν και γελοίο;

Μακάρι γέλιο και σάτιρα να χάριζα απλόχερα

Μίξη Μοντυ Παιθον με Βέγγο

Μα είμαι πιόνι απο Λέγκο ξεκάθαρα φλου

Ποτέ δεν έμαθα να παίζω Στρατέγκο

Στο ίδιο έργο θεατές φθηνοί νωθροί υποστηρικτές

Πρεζάκια αισθημάτων και σταγόνων ελευθερίας

Ας ειν καλά οι τραγουδιστές οι σκηνοθέτες οι ποιητές

Που τα γαμησια έχουν άρωμα γλυκιάς αθανασίας

ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ

Εκεί που μπορούμε

Εκεί που καυλώνουμε

Βαδίζουμε πλάι πλάι με ανθρώπους που αγαπάμε

Κ είμαστε πιο κοντά μ όσους δε χωνεύουμε 

Τα σ αγαπώ μας ξεθωριάζουνε σε τοίχους

Και τα τραγούδια μας ανακυκλώνονται

Δέρνουμε την κοινωνία σε φάτσες αγνώστων

Γαμάμε μπάτσους όταν μπορούμε και ανατινάζουμε τράπεζες

Αυτοκτονούμε με οκτάωρες δόσεις ή στα ταμεία ανεργίας

Λεηλατούμε τις αξίες των προηγούμενων πριν συμβιβαστούμε

Παντρευόμαστε απο έρωτα μέχρι να χωρίσουμε από ανάγκη

Βρωμάμε φτηνά ποτά και χόρτο

Σκαρφιζόμαστε παραμύθια με ωραίο τέλος για να ξεφύγουμε απ το φόβο θανάτου

Γράφουμε μυγιάγγιχτα 

Τρώμε μεχρι σκασμού

Κάνουμε έρωτα φωναχτά και γαμιόμαστε σιωπηλά

Είμαστε επιρρεπείς στις επιρροές μας

Δημιουργούμε στο κενό

Δουλεύουμε για να πεθάνουμε και τεμπελιάζουμε για να ζήσουμε

Λατρεύουμε τα ψυχολογικά μας

Μεγαλώνουμε σαν πρόβατα για να μας σφάξουν τα γουρούνια αρχηγοί της φάρμας

κι όποιος τη γλιτώνει γίνεται προφήτης ή σχιζοφρενής

Τσακωνόμαστε για το ποιος είναι πιο αναρχικος, πιο αριστερός, πιο οπαδός, πιο αυθεντικός απ τον άλλον

Και με βαθύτερο όνειρο να μην έχουμε κανενα μαλάκα πάνω από το κεφάλι μας

Είμαστε ο ανθός της νεολαίας

Η νιότη του κόσμου

ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΙ

Ο πόνος του τελευταίου αποχωρισμού δεν ξεπλένεται ποτέ

Σου ελέγχει το φόβο θανάτου και σε κάνει να νιώθεις μηδέν

Από την άλλη, ο ίδιος πόνος σε παίρνει αγκαλιά πριν κοιμηθείς

και σου λέει <<έλα κουράγιο, όλο αυτό δεν είναι για πάντα>>

και εσύ γελάς σαν ν άκουσες ένα ωραίο τραγούδι

Τα πιο ωραία τραγούδια

τα ακούσαμε σε άκυρες στιγμές 

και οι μελωδίες τους χαράχτηκαν μέσα μας

Γιατί συνδέθηκαν με βλέμματα, αγκαλιές ή σεξ σε σαλόνια νοικιασμένων σπιτιών

Κι όσο πιο πολύ φοβάσαι το αύριο

Εγώ θα σου πω ότι φοβάμαι πιο πολύ το σήμερα

Το ίδιο σήμερα με το ίδιο χθες

Κι όλες εκείνες τις ημέρες που θα ξημερώσουν πανομοιότυπα

Προσπαθώντας να τσακίσουν τις δημιουργικές μου αγωνίες

Μέχρι βέβαια να αρρωστήσω από κάτι ανίατο

ή να γίνει κάνας πόλεμος που η γενιά μου δεν είναι έτοιμη ν αντιμετωπίσει

( και ποια είναι εδώ που τα λέμε)

Και να παρακαλάω για μια σταγόνα απ το ίδιο χθες που ξημέρωνε κάποτε

Μπορεί όμως να έρθει και η επανάσταση , ε σύντροφε;

Μοιραία και απόλυτη σαν την μουνάρα των εφηβικών σου φαντασιώσεων

Θεά της βίας, της καταστροφής και της ηδονής

Εύα ενός νέου κόσμου 

που ευαγγελίζονται κάτι φθαρμένα βιβλία σε παλιατζίδικα στο Μοναστηράκι

Και εμείς εκεί

Μέχρι να έρθει ο τελευταίος αποχωρισμός

Και να μας περιμένουν απέναντι με ένα μπουκάλι Jameson με μπόλικο πάγο

Να αράξουμε λίγο ήρεμα επιτέλους

ΟΥΤΟΠΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Χαζεύοντας στο ίντερνετ περίεργα ξημερώματα

ψάχνω μια γαμημένη συγκίνηση

για να κλείσω μια μέρα ακόμα

που έκανα πράγματα που δεν ήθελα.

Τσόντες, gang of four και παραγωγές,

σε έναν υπολογιστή προέκταση του χεριού μου,

σε ενα κομπιούτερ προέκταση του εαυτού μου

προσπαθώντας να συστηθώ με τους δικούς μου όρους

χωρίς καθοδήγηση.

Κινούμενος απλά από εσωτερικές ενορμήσεις

περιπτώσεις γνωστικής ασυμφωνίας

με λίγη γαρνιτούρα ενοχών.

Κ αν γράφω ότι θέλω μη με φοβάσαι

έφτασα κιόλας 26 χρονών

στριμώχνοντας καύλες και όνειρα 

κάνοντας ουτοπικές σκέψεις ότι όλα θα πάνε καλά

πουλώντας εργατική δύναμη

αγοράζοντας αξιοπρέπεια

και έχοντας αλεργία στη σοκολάτα και στη συνέπεια.

 Οτι έγινε έγινε...

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ

Όταν θέλω ν αραξω λίγο με την πάρτη μου 

Κ να βρω καταφύγιο απ τη βαβούρα κ την εκλεπτυσμένη χαζομάρα 

Πέφτω ξανά κ ξανά στους Πινκ Φλουντ για την τελειότητα 

Στον Αγγελακα για τα υπαρξιακά 

Στα παλιά ματς της ΑΕΚ για την καυλα 

Στον Καββαδία για το ταξίδι 

Στο Νικολαΐδη για τις φαντασιώσεις 

Στα Ημισκουμπρια για την παιδική μου ηλικία 

Παίρνω κουράγιο έτσι γιατί έχω ν αντιμετωπίσω πολύ δηθενια 

Από φαφλαταδες αναρχικούς 

Από βολεμενους αριστερούς 

Από ποζερια μπαχαλους 

Από επαγγελματιες θεωρητικους 

Από ραπεραδες της πουτσας 

Από διανοούμενους του ίντερνετ 

Από γυναίκες ρεπλίκες 

Από γλάστρες της τηλεόρασης 

Από εργάτες χωρίς συνείδηση 

Από ανθρώπους χωρίς ανθρωπιά 

Από σιχαμενους πατριώτες 

Από οπαδούς χωρίς πάθος για την ομάδα 

Κ κάπου εκεί πνίγομαι, ασφυκτιω κ φορτωνω 

Επειδή πρέπει να κολυμπαω στο ίδιο ρεύμα 

Κ αντί να ουρλιαξω το Αντε Γαμηθειτε που θέλω 

Πρέπει να ηρεμώ, γιατί αλλιώς θα τρώω αέρα 

Οπότε χρειάζομαι ένα καταφύγιο 

Και πέφτω ξανά κ ξανά...